ကဗ်ာေလးမ်ား
Tuesday, July 28, 2009
အာဇာနည္ဗိမာန္ ေလးခ်ဳိးႀကီး
ၿပီးခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ေန႔က မဲေဆာက္က ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ညီအကုိ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အတူ အာဇာနည္ႀကီးမ်ားအား ေအာက္ေမ့ဘြယ္ စကား၀ုိင္းေလးတခု လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာပီပီ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မွဳိင္းရဲ႕ အာဇာနည္ဗိမာန္ ေလးခ်ဳိးႀကီးကုိ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ရြတ္ျပမိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒါေလးကုိ အသံဖုိင္လုပ္ၿပီး ဘေလာ့က အေပါင္းအသင္းေတြကုိ ေ၀မွ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ နည္းပညာ အခက္အခဲနဲ႔ ၀ိရိယ အားနည္းမွဳေၾကာင့္ အခုမွ တင္ျဖစ္တာပါ။ အခုလုိ တင္ျဖစ္ေအာင္ အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့သူငယ္ခ်င္းတဦးကုိလည္း ဒီေနရာေန ေက်းဇူးစကား ဆုိလုိက္ပါတယ္။ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ko wA01.MP3 -
Wednesday, May 13, 2009
ေမ၏အၿပံဳး
ႏွင္းခါးမုိး
(၁)
ေသြ႕ေျမမွာ
ေယာင္းရြက္တို႕ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္
ဇြန္မွာရြာဖို႕
ဧၿပီ အပူေငြ႕ေတြ
အရည္ဖြဲ႕ခဲ့
မုန္တိုင္းေျခအၾကြ
သစ္ရြက္သစ္နံ႕ရတယ္။
(၂)
ေဗာဓိေညာင္ေျခ သြန္းတဲ့ေရ
ေလးသံျမားသံ စဲပါေစ
သေျပရြက္ေပၚမွာေတာ့
အိပ္မက္မိုးစက္ကေလးေတြ။
(၃)
ဖုန္ထူထူ လူသြားလမ္းကေလး ေဘးက
သားေမြးမယ့္ျမက္တို႕ရဲ႕
ေႏြလည္ေန ပံုျပင္မ်ားကိုမူ
ေမသည္ စကားဖြဖြ ဆိုေလ၏။ ။
Tuesday, May 12, 2009
ပန္းစုိက္တဲ့မုိးေရစက္
ႏွင္းခါးမုိး
သူမ်ားလုိ
စကားလုံးၾကီးေတြ
ထူထူထဲထဲ ျမည္သံစြဲၾကီးေတြမပါ
“ကုိယ့္အသက္ကေလးကုိယ္ ၾကံဖန္ေမြးရေအာင္လုိ႕
ေရာက္လာတာပါ”တဲ့။
ေရာက္ေတာ့လည္း ေရာက္သလုိ
ျမင္ေတာ့လည္းျမင္သလုိ
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သူစီးဆင္းခဲ့တယ္၊
ခုေတာ့ ခမ်ာ
ေျခတလွမ္းေနာက္က်ခဲ့ရ။
ပူပူပန္ပန္ဆုပ္ကုိင္ထားရက္က
အမွတ္တမဲ့ လြတ္ထြက္သြားခဲ့ေပါ့
သူ႕အသက္ သူ႕လက္ထဲက။
မျမင္ရတဲ့တန္းစီဇယားထဲ
ငါ့ေရွ႕က ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ငါတုိ႕ေရွ႕က ငါတုိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ခင္မင္မႈကုိ
စကားလုံးေတြနဲ႕ဖူးပြင့္မျပခဲ့ပါ
ရွင္သန္မႈကုိလည္း
ခြက္ေရနဲ႕ မတြက္ေစခဲ့ပါ။
ဒီလုိေတြးၾကည့္တယ္
ေဘဘီလုံဥယ်ာဥ္ကုိ
တရက္တည္းနဲ႕ၿပီးစီးခဲ့တာမဟုတ္သလုိ
တေယာက္တည္းနဲ႕တည္ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္။
ဥယ်ာဥ္တံခါးဖြင့္ရင္ေတာ့
အားလုံးကုိ ၀င္ခြင့္ျပဳေပလိမ့္။
ထုိအခါ
ကုိယ္ႏွစ္သက္ရာသစ္ရိပ္၌
နားခုိႏုိင္ၾကေစ။
မုိးရြာျပီးစျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ကုိယ့္အသက္ကေလးႏွင့္ကုိယ္
ေနစာလႈံေဆာ့ကစားႏုိင္ၾကေစ။ ။
စကားလုံးၾကီးေတြ
ထူထူထဲထဲ ျမည္သံစြဲၾကီးေတြမပါ
“ကုိယ့္အသက္ကေလးကုိယ္ ၾကံဖန္ေမြးရေအာင္လုိ႕
ေရာက္လာတာပါ”တဲ့။
ေရာက္ေတာ့လည္း ေရာက္သလုိ
ျမင္ေတာ့လည္းျမင္သလုိ
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သူစီးဆင္းခဲ့တယ္၊
ခုေတာ့ ခမ်ာ
ေျခတလွမ္းေနာက္က်ခဲ့ရ။
ပူပူပန္ပန္ဆုပ္ကုိင္ထားရက္က
အမွတ္တမဲ့ လြတ္ထြက္သြားခဲ့ေပါ့
သူ႕အသက္ သူ႕လက္ထဲက။
မျမင္ရတဲ့တန္းစီဇယားထဲ
ငါ့ေရွ႕က ငါ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ငါတုိ႕ေရွ႕က ငါတုိ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ခင္မင္မႈကုိ
စကားလုံးေတြနဲ႕ဖူးပြင့္မျပခဲ့ပါ
ရွင္သန္မႈကုိလည္း
ခြက္ေရနဲ႕ မတြက္ေစခဲ့ပါ။
ဒီလုိေတြးၾကည့္တယ္
ေဘဘီလုံဥယ်ာဥ္ကုိ
တရက္တည္းနဲ႕ၿပီးစီးခဲ့တာမဟုတ္သလုိ
တေယာက္တည္းနဲ႕တည္ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္။
ဥယ်ာဥ္တံခါးဖြင့္ရင္ေတာ့
အားလုံးကုိ ၀င္ခြင့္ျပဳေပလိမ့္။
ထုိအခါ
ကုိယ္ႏွစ္သက္ရာသစ္ရိပ္၌
နားခုိႏုိင္ၾကေစ။
မုိးရြာျပီးစျမက္ခင္းျပင္ေပၚ
ကုိယ့္အသက္ကေလးႏွင့္ကုိယ္
ေနစာလႈံေဆာ့ကစားႏုိင္ၾကေစ။ ။
ဒီကဗ်ာက လြန္ခဲ့တဲ့ေလးနွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ပုသိမ္က ေက်ာင္းဆရာလုိ႔ ခ်စ္တဲ့သူေတြကေခၚၾကတဲ့ ကုိေအာင္မ်ဳိးေထြး မထင္မွတ္ပဲ ဆုံးသြားတုန္းက၊ ေပါင္းသင္းခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ကာလတုိေတာင္းေပမယ့္ ရင္ထဲအမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ ဘ၀ေနဟန္ပုံစံနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကုိ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္မိရာက ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ေဖၚျပခဲ့ဘူးပါတယ္။
ခု ဘေလာ့ဂါသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ရွာေဖြပုိ႔ေပးၿပီး ဘေလာ့ေပၚတင္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိ႔ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚ ျပန္တင္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
ကုန္ဆုံးခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြ၊ ၿပီးဆုံးခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့ခင္မင္သူေတြကုိ လြမ္းဆြတ္ အမွတ္ရျခင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တခ်ဳိ႕ဘ၀အဓိပၸါယ္ေတြ အမွန္တကယ္ပါ၀င္ေနခဲ့ပါတယ္။
Saturday, May 2, 2009
လြမ္းပုိး
အေနာ္မာ
photo by blog.macroart.netငွက္ပုိး၊ ႏြားပုိးျပီးေတာ့
၀က္ပုိး တဲ့ဗ်ာ၊
ထပ္တုိးဦးမယ့္ ဆုတ္ကပ္ေတြ
ကပ္စုပ္သြားတုိင္း သန္းနဲ ့ခ်ီ၊
ဘဒၵငုိသံ
ေၾသာ္
ေသြးေတြ
ေသြးေတြ၊
ကြ်န္းေဆးသံလုိလုိ၊
စာရိတၱလမ္းပ်က္ေတြေပၚ
ဒန္းပင္ကုိ ပုခက္ဆင္ခ်ိန္ေရာက္ျပီလား
ငါ့ကေလးေတြ ဘားဆဲြခုိင္းအုန္းမွ၊
သီလညစ္ညစ္ ဗြက္ေတြေရွာင္ရင္း
ဒီေန ့ဘာ၀ယ္ရရင္ေကာင္းမလဲ ေစ်းမွာ
ၾကက္၊ ဘဲ၊ အမဲ၊ ၀က္ေတာ့ သြားရွာျပီ။
မ သာဓု
မ သာဓု
မ သာဓု
သာဓုမေရ....
ရြာနဲ ့နင့္အိမ္ေနာက္ေဖးက
ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေတြ
လြမ္းတယ္။ ။
၀က္ပုိး တဲ့ဗ်ာ၊
ထပ္တုိးဦးမယ့္ ဆုတ္ကပ္ေတြ
ကပ္စုပ္သြားတုိင္း သန္းနဲ ့ခ်ီ၊
ဘဒၵငုိသံ
ေၾသာ္
ေသြးေတြ
ေသြးေတြ၊
ကြ်န္းေဆးသံလုိလုိ၊
စာရိတၱလမ္းပ်က္ေတြေပၚ
ဒန္းပင္ကုိ ပုခက္ဆင္ခ်ိန္ေရာက္ျပီလား
ငါ့ကေလးေတြ ဘားဆဲြခုိင္းအုန္းမွ၊
သီလညစ္ညစ္ ဗြက္ေတြေရွာင္ရင္း
ဒီေန ့ဘာ၀ယ္ရရင္ေကာင္းမလဲ ေစ်းမွာ
ၾကက္၊ ဘဲ၊ အမဲ၊ ၀က္ေတာ့ သြားရွာျပီ။
မ သာဓု
မ သာဓု
မ သာဓု
သာဓုမေရ....
ရြာနဲ ့နင့္အိမ္ေနာက္ေဖးက
ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေတြ
လြမ္းတယ္။ ။
၂၉.၄.၀၉(၄း၁၅ am)
Saturday, April 25, 2009
သစ္ခြစုိက္မယ့္သူ
ႏွင္းခါးမုိး
အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
ခင္မင္သူေတြနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ
ရန္လုိမုန္းတီးသူေတြနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ။
အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
ဆူညံတဲ့လမ္းတခုရဲ႕ေဘးမွာ
တိတ္ဆိတ္တဲ့ၿခံ၀င္းတခုနဲ႔ကပ္ရက္မွာ။
အေတြးထဲတကုိယ္တည္းခုိလွဳံဖုိ႔
စိတ္လုိရင္ ေတးကေလးတပုိင္းတစသီဖုိ႔
ေန႔မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ပန္ကာနဲ႔
ညမွာ ေလေအးစက္နဲ႔
အခန္းကေလးတခန္းရတယ္။
အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
မုိးလင္းတာနဲ႔ ေနေရာင္က
ကုတင္ေပၚခုန္၀င္တယ္
ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ
ညကေပက်ံခဲ့တဲ့အညစ္အေၾကးေတြကုိေဆးတယ္
ရပ္ကြက္လမ္းၾကားေလးထဲကမုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ဆီ
စက္ဘီးကေလးစီးၿပီးသြားတယ္
က်ေနာ္အျပင္ထြက္တုိင္း ေသာ့ခေလာက္တန္းလန္းနဲ႔က်န္ခဲ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အခုပဲလက္ဖက္ရည္ဆုိင္က
ျပန္ေရာက္တယ္
မေန႔ညကမထုိင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ခုံအလြတ္ကေလးတလုံးက
က်ေနာ့္အခန္းကေလးထဲမွာ
ေစာင့္လုိ႔
အရင္ဘ၀ကတည္းကေစာင့္ေနခဲ့တာတဲ့
က်ေနာ္ဆြံ႕အခဲ့ပါတယ္။
အခန္းကေလးတခန္းရတယ္
စိတ္မေကာင္းတဲ့အခါ
အျပင္ကုိထြက္ေငးလုိ႔ရတဲ့၀ရန္တာကေလးနဲ႕၊
အခုမွသတိရတယ္
သစ္ခြအုိးေလးေတြ ေဟာ့ဒီေနရာမွာခ်ိတ္ဆြဲမယ္
ညေနခင္းတုိင္းေရေလာင္းေပးမယ္
ပထမဆုံးပြင့္တဲ့ပန္းကေလးကုိေတာ့
သူ႔ဆီေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေပးအုန္းမယ္လုိ႔။
(ကုိနွင္းခါးမုိး ဘေလာ့ဘ္မွ ့တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပမိပါသည္)
